Μετα τιμής, χαζούλης

Ενα μηνα τωρα στριφογυριζει στο μυαλο μου οτι πρεπει να γραψω γι’ αυτό κάπου μπας και ξαλαφρώσω.
Και ο λογος που δεν το αποφασιζα ειναι οτι δεν πιστευω οτι μπορω να γραψω με λεξεις τα συναισθηματα που ενοιωσα οταν το έζησα.

Ηταν μια Κυριακη και αποφασισα να κανω αυτη τη φορά μια μεγαλυτερη βολτα με το ποδήλατο.
Ο καιρος βοηθουσε.

Οι πεταλιές μ’ έφεραν σ’ εναν ερημικό επαρχιακο δρομο κοντα στη θαλασσα, και εκει συναντησα ενα τυπακι με ενα δισάκι στον ώμο φορώντας μια αστεια τραγιασκα να περπαταει μονος του στην άσφαλτο.

Τον προσπέρασα, σταμάτησα, τον ξαναρποσπέρασα αυτη τη φορά επίτηδες πλεον γιατι μου φάνηκε λίγο .. χαζούλης να περπατάει μονος του προς μια κατεύθυνση που δεν είχε ορατό προορισμό και σταμάτησα.

Εβγαλα τη φωτογραφια αυτή με το κινητό μου.

Οταν την είδα μετα απο μέρες, κατάλαβα ποιός ηταν ο χαζούλης, και ημουν εγω.
Τοσο προκατειλημμένος ειμαι να χαρακτηρίζω έναν άγνωστο έτσι απλά χαζό επειδη μου φάνηκε να κάνει κάτι κάπως διαφορετικό !

Και μετα σκεφτηκα, οτι κι εγω εκείνο το μεσημερι Κυριακης ήμουν άλλος ένας χαζουλης στα ματια που με κοιτουσαν πισω απ’ τα παρπριζ των αυτοκινήτων που αραιά και που με προσπερνούσαν γοργά.

Δεν ηταν ένας χαζουλης βλάκα, λέω τώρα στον εαυτο μου, ενας ανθρωπος ήταν, συνοδοιπόρος που συνάντησες οταν αποφασισες επιτελους να βγεις στο δρομο και συ βασισμενος στη δυναμη των ποδιών σου μονο.

Πιθανοτατα μαλιστα ενας πολυ πιο σοφος συνοδοιπορος, που το κανει αυτο πολυ καλυτερα και για πολυ περισσοτερο χρονο πριν εσυ ξυπνήσεις απο τον δοτό ύπνο της μαλθακής άνεσης των παράλογα ενεργοβόρων μεταφορικών μέσων.

Ποτέ δε θα μάθεις αν ήταν ένας χαζούλης ή ένας δάσκαλος που έχασες την ευκαιρία να γνωρίσεις, έμαθες όμως την επόμενη φορά που ο δρόμος σου συναντηθεί με το δρόμο κάποιου άλλου μοναχικού συνανθρώπου , να πείς ένα “γειά” αντί να βγάλεις κρυφά πισώπλατη φωτογραφία που αινιγματικά θα σε στοιχειώνει για καιρό πολύ.

Μετα Τιμής..